نام :محمدمختاران

تاریخ‌تولد :۱۳۴۷/۱۲/۱۶

تاریخ شهادت :۱۳۶۵/۱۰/۰۴

بسم الله الرحمن الرحیم

به نام الله پاسدار حرمت خون شهیدان از صدر اسلام گرفته تاکنون با سلام و درود بر ولی عصر مهدی موعود عج و نایب برحقش امام خمینی بت شکن آن پیر جماران که جانم فدایش باد.در آغاز سخنی باامام دارم وآن این است که امام ،من به ندای هل من ناصر ینصرنی تو که همان حسین زمانم بودی پاسخ دادم و در عوض از شما می خواهم که در جهان آخرت به فریاد من هم رسیدگی کنی.

اما سخنی با مردم همیشه در صحنه و شهید پرور دارم و آن این است که مانند مردم کوفه حسین زمانتان  را تنها نگذارید اما سخنی با پدر و مادرم و آن این است که مرا حلال کنید نادان بودم اذیت و آزارتان کردم ولی به خدایی خدا قسم می خورم که توبه کردم آن هم توبه ای مانند توبه حر بن ریاحی نه مانند توبه یک گرگ که توبه گرگ مرگ است 

.اگر زنده ماندم تا جایی که از دستم بر بیاید سعی می کنم زحمات شما را جبران کنم ولی اگر خدا خواست و شهید شدم از شما می خواهم که مرا حلال کنید و برایم از خدا طلب مغفرت کنید و مادرم از تو می خواهم اگر شهید شدم چون زینب صبور باشی و کاری نکنید که خدای نکرده دشمنان اسلام را شاد کنید بلکه باید با صبرت مشت محکمی به یاوه گویان شرق و غرب بزنید و افتخار کنید که فرزندتان را در راه خدا دادیدو اما سخنی با دوستان و آشنایانم از شما می خواهم که اگر ناملایماتی در من دیدید، که دیدید، مرا حلال کنید و بدانید که توبه کردم. التماس دعا                                       ۶۴/۱۰/۲۶ محمد مختاران

تقصیر دلم چیسٺ اگر روے تو زیباسٺ
حاجٺ بہ بیان نیسٺ ڪه از روے تو پیداسٺ
من ٺشنه ے یڪ لحظہ تماشاے تو هسٺم
شاها یڪ لحظہ تماشاے تو رویاسٺ
اللهم عجل لولیک الفرج

پس از شهادت امام موسی بن جعفر (ع)، به قصد توهین و جسارت به آن حضرت و زهر چشم گرفتن از هواداران امام، به شکلی تحقیرآمیز و دور از احترام، پیکر مطهر حضرت را بر دوش چهار نفر، از زندان بیرون آوردند و پیشاپیش جنازه اعلام می کردند: «هذا امام الرَّفَضَه» و بدن را به سمت قبرستان می بردند.

هارون الرشید در اوایل خلافتش وقتی به سفر حج رفت و از حرم پیامبر خدا (ص) دیدار کرد دیداری هم با موسی بن جعفر (ع) داشت. امام در حرم نبوی همراه هارون بود. هنگام زیارت قبر پیامبر (ص)، هارون خطاب به پیامبر گفت: «سلام بر تو ای عموزاده»، و امام گفت: «سلام بر تو ای پدر». این کلام امام بر هارون بسیار گران آمد و در همان مدینه که بود، دستور بازداشت آن حضرت را صادر کرد.[i]

برای پیش گیری از هر نوع شورش و بحران، وقتی امام را بازداشت کردند، شب هنگام، خلیفه دستور داد تا دو خانه را به عنوان بازداشتگاه آماده کردند و بر هر دو مأمورانی گماشتند و امام در یکی از آن دو خانه محبوس و نگاهبانی اش به حسان سروی سپرده شد.[ii] سپس دو مرکب همراه با تعدادی مأمور از شهر بیرون رفتند که یکی به سمت کوفه و دیگری به سمت بصره حرکت کرد، تا مردم ندانند امام را به کجا بردند.

در واقع امام را به بصره بردند و به دست عیسی بن جعفر سپردند. او امام را در اتاقی زندانی کرد و در آن را قفل زد و تنها هنگام نیازهای ضروری درِ اتاق باز می شد. امام نزدیک به یک سال بدین گونه در بصره زندانی بود. عیسی بن جعفر که نور چشم هارون و محبوب خلیفه بود، به هارون نوشت:

من در این مدت، این زندانی را در اختیار و زیر نظر داشتم و خلافی از او ندیدم. حتی مخفیانه گوش می دادم. در دعاهایش حتی نفرینی به تو یا به من هم نداشت. بهانه و دلیلی برای ادامه حبس او نمی بینم. یا کسی را بفرست و او را از من تحویل بگیر، یا آزادش خواهم کرد.[iii]

هر کس دیگری چنین نامه ای می نوشت، قطعاً اعدامش می کردند، ولی عیسی بن جعفر به دلیل جایگاه والایی که نزد هارون الرشید داشت، جرأت نوشتن این نامه را به خود داد.

بر سر کوچه دلبر گذری خواهم کرد
به تمنای وصالش نظری خواهم کرد
به تلافی فراقش همه شب می، نوشم
تا به مقصود رسم شور رو شری خواهم کرد
بحر عشقش که ندارد به دلم ساحل هیچ
غرقه می‌گردم و در دم نفسی خواهم کرد
تا که روزی برسم بر حرمش گریه کنان
روز و شب ناله ز سوز عطشی خواهم کرد
چشم می‌بندم و در دل سفری خواهم رفت
در خیالم که طواف حرمی خواهم کرد