به نام هستی بخش و یکتای مهربان
وقتی نام استاد می آید ناخداگاه یاد استاد اخلاق و نهج البلاغه و حدیثمان می افتم، البته این سه درس برای یک استاد، و طی دو ترم توسط همین استاد برای ما تدریس شد و چقدر زود گذشت زمانی را که با او بودیم. البته همه استادهای ما عالی بودند ولی این استاد با طلبه ها رابطه دیگه ای داشت و همیشه سعی می کرد خاطره شیرین برای آنها بجا بگذارد, بیشترین تعریف ها را سال بالایی ها، که زمان بیشتری را با ایشان گذرانده بودند، دارند. از طبع شوخ او، و از حقیقت گفتن های طنز گونه اش که بسیار جالب بیان می کرد.
ولی مدتی هست که ایشان به قم رفتند و به تحصیلات فوق دکترای حوزوی پرداختند و جای خالی ایشان در حوزه ما به شدت پیداست. امیدوارم در هر جای این آب و خاک بسر می برند سلامت و عاقبت بخیر باشند.