بسم رب الشهداوالصدیقین

دل رابه اب زدی ونرفت آبروی وطن
ازخون عشق رنگ توپرشدسبوی وطن
غواص رودخانه ی خون گشت جان وتنت
تاغرق خون خودشودچشم روی وطن
درزیرآب درپی خاکوطن شناکردی
قطعاشنیده بوی ازآن آب پاک ،بوی وطن
جان راسپردی ورفتی عقیده ات این بود
ازسرمبادکم شودش تارموی وطن
دوشمن اگرچه زنده به گورت کند،نمی میری
یادتوزنده است دردل ودرجان وکوی وطن
سرگفتمان خاک وغیرت وناموس ،نام توست
چون غیرتت شدفصل الخطاب گفت وگوی وطن
ای مظهرصداقت وایمان وپاکی ای شهید
خواهم صداکنمت،(روسفیدی قوی)وطن

این دلاویزترین حرف جهان را، همه وقت، ?

نه به یک بار و به ده بار، که صد بار بگو ! ?

« دوستم داری » ؟ را از من بسیار بپرس !☺️

« دوستت دارم » را با من بسیار بگو !♥️

علت وفات حضرت زینب(س) چه بود؟

زینب(س) بانویی که نه تنها در زنان، بلکه در مردان عالم، کمتر نظیرش را می‌توان دید. توانا بانویی که عالی‌ترین نمونه‌ای از شهامت و دلیری، دانش و بینش، کفایت و خردمندی، قدرت روحی و تشخیص موقعیت بوده وهر وظیفه‌ای از وظایف گوناگون اجتماعی را که به عهده گرفت، به خوبی انجام داد.

به گزارش سرویس دین و اندیشه خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) در تاریخ وفات حضرت زینب کبری(س) سومین فرزند امیرمومنان حضرت علی(ع) اختلاف نظر وجود دارد، اما مشهور این است که آن حضرت در 15 رجب سال 62 هجری روز یکشنبه وفات کرده است.

یکی از سوالاتی که در ارتباط با آن بانوی بزرگوار و بی مثال مطرح می‌شود که البته محققان و پژوهشگران تاریخی به آن پاسخ داده‌اند درباره چگونگی وفات ایشان است.

باید گفت: براساس برخی از نوشته‌ها آن حضرت مریض شد و به طور طبیعی وفات کرد1″ و این احتمال طبیعی‌تر به نظر می‌رسد چون آن حضرت آن همه سختی و مصیبت دید و در سایه آن‌ها بیمار شد.

براساس برخی از احتمالات حضرت زینب کبری توسط عوامل یزید مسموم شد و به شهادت رسید که این احتمال هم دور نیست چون حضرت زینب همه وقایع کربلا را دیده و وجود او یادآور مصائب کربلا و یادآور فجایع حکومت یزید است و یزید نمی‌تواند او را تحمل کند. البته دشمن در انجام این کارها سند به دست کسی نمی‌دهد و در خفا و پنهانی دست به این اعمال می‌زنند2″.

در تاریخ و روز وفات آن حضرت هم اختلاف هست. مشهور این است که آن حضرت در 15 رجب سال 62 هجری روز یکشنبه وفات کرده است.

.پدر جان ، با یك دنیا شور و اشتیاق وضوی عشق می گیرم

و پیشانی بر خاك می گذارم و خداوند را شكر می كنم

كه فرزند انسان بزرگ و وارسته ای چون شما هستم.

پدر جان عاشقانه دوستت دارم و دستانت را میبوسم.

چقدر جای سوره ای به نام “پدر” خالیست…
که این گونه آغاز شود:
قسم بر پینه ی دستانت، که بوی نان میداد
و قسم بر چشمان همیشه نگرانت…
قسم بر بغض فرو خورده ات که شانه ی کوه را لرزاند
و قسم بر غربتت، وقتی هیچ بهشتی زیر پایت نیست..